Sorrimos e calamos, como a falar unha linguaxe secreta que só un grupo reducido -ó que os dous pertenciamos- coñecía. Rosalía aproveitou eses momentos para esculca-la miña cara, e eu fixen o mesmo. Foi un diálogo de olladas que cabalgou máis alá do significado contado das palabras concretas. Sentín que Rosalía estaba intrigada pola miña personalidade e que, á vez, a conversa que mantiveramos producira nela unha evidente alegría.
