Aló onde os meandros do Miranda habitan nas branquias das troitas, o ar da Terra Brava insiste en cicatrizar os pousos do alustro que fixeron dunha pel o mapa da melancolÃa máis atonal, Pedro e MarÃa de Miranda Ribadeneyra aprenderon a construÃr á vez os seus máis lÃcitos devezos, malia que os lóstregos da inmundicia tratasen de lles esgazar os lamentos. É esta a pintura dun relato propiamente rescatado da memoria familiar, estritamente baseada en feitos reais, agás naqueles fragmentos e imaxes que non o son. Unha crónica da Galiza rural e escura dos comezos da Idade Moderna, unha analÃtica das febres das persoas e un apañar polas estradas o anuncio da santidade duns homes, e dunha muller, que só trataron de se explicaren a través da luz do seu instinto. A traxectoria dunha monxa e un grumete que aÃnda serve para que edifiquemos unha illa enchida onde pór a bandeira que pinta todas as cores do arco da vella.
