Nesta novela mestúranse voces, xéneros e escenarios (Vigo, Madrid, Monforte, Porto ou San Francisco) até compoñer un fresco de trinta anos de historia, dende 1977, ano das primeiras eleccións democráticas, pintado coa pincelada subxectiva duns personaxes situados sempre entre o realismo atroz e a utopÃa paródica. Os xornalistas utópicos preséntanos as tripas dunha profesión desde o seu lado marxinal, pero tamén honesto, nun tempo no que os propios informadores se encontran no centro da polémica. Unha novela sorprendente, sobre todo polo seu estilo directo, ás veces conversacional, polos seus cambios de ritmo, que fan que nos preguntemos sempre polo que virá despois, e polo seu humor capaz de transformar páxinas, aparentemente descritivas, nun campo de minas. Manuel Veiga achéganos, sen dúbida, a súa mellor novela até hoxe, unha narración que ben poderiamos denominar biografÃa ficcionada, na que ao lector ou lectora non lle resultará difÃcil recoñecerse.
