Avanzou a seitura e pasou a vendima e aproximábase o outono e el non daba regresado para arrebatala ata aquel mundo nidio e albo coma un espellismo na lagoa. Transcorrían os días e as noites entre soños. Soñaba ela coa cidade, a cidade de luz, das mulleres noitébregas e perfumadas, vestidas de nata, de ouro, que deixaban morrer as horas fumando nos casinos.
